Hoe u goede terminalcrimpprestaties kunt creëren voor Anderson-connectoren

Terminal crimping is een technologie die in 1941 door Amp Incorporated is uitgevonden en een soldeervrije methode is die wordt gebruikt voor het afsluiten van draden en connectoren. Vergeleken met solderen kan de krimptechnologie de bedrading sneller en consistenter beëindigen. In de loop der jaren zijn er veel verschillende krimpmethoden uitgevonden voor enkele draden, meervoudige draden en coaxkabels.

De meeste mensen beschouwen 'krimpen' als het eenvoudigweg op een draad drukken van een contact, waardoor door druk geleidbaarheid ontstaat. Bij echt krimpen gaat het echter om de "elastische" en "plastische" vervorming van metaal, wat resulteert in "koud lassen". Het "ruwe contactlassen" op het metalen oppervlak reinigt de draden en connectoren mechanisch tijdens vervorming, vaak zonder de noodzaak om de draden en aansluitingen vooraf te reinigen. Wanneer correct uitgevoerd, kan deze krimpverbinding sterker en duurzamer zijn dan gesoldeerde verbindingen, met een weerstand gelijk aan de lengte van de draad. Goed krimpen is ook luchtdicht, waardoor wordt voorkomen dat oxidatie na verloop van tijd afneemt.

Connectorterminal-krimpschema

Er zijn bepaalde sleutelfactoren in het krimpproces die nodig zijn om goede koudlaskrimpverbindingen te creëren, inclusief ideale connectoren die samenwerken met draden en ondersteuning van isolatiemateriaal. Het correct uitvoeren van al deze handelingen zal resulteren in zeer elektrische prestaties en duurzame aansluitingen, met uitstekende duurzaamheid in zware omgevingen.

Eerst en vooral is het essentieel om te begrijpen dat alle connectoren binnen een klein bereik van draaddiameters kunnen werken. Het gebruik van draden en connectoren met de verkeerde afmetingen kan leiden tot slechte elektrische prestaties en mechanische sterkte en kan vaak resulteren in slecht of niet-bestaand koudlassen van materiaal. Naast het matchen van connectoren met draden of kabels, is het correct krimpen van aansluitingen, met behulp van het juiste gereedschap onder de juiste omstandigheden, absoluut noodzakelijk, omdat zowel het draadcontact als het gereedschapsontwerp zeer nauwkeurig moeten zijn.

Metingen van het gekrompen contact moeten met uiterste nauwkeurigheid worden uitgevoerd, doorgaans binnen duizendsten van een inch of kleiner. Versterking is ook nodig om het krimpen te bekijken om ervoor te zorgen dat slijtage of vervuiling van het gereedschap de kwaliteit van de gekrompen aansluitingen niet nadelig beïnvloedt. Zelfs lichte slijtage of vervuiling van de krimpmatrijs kan tot een slechte krimp leiden. Omdat er verschillende soorten krimpmiddelen bestaan, moeten er verschillende testmethoden ter plaatse worden gebruikt om een goede materiaalverplaatsing tijdens het krimpproces te garanderen.

Een deel van de terminal wordt gekrompen en vervolgens wordt de "krimphoogte" bepaald. De krimphoogte van de terminal zal variëren afhankelijk van de draadgrootte van verschillende terminalontwerpen. De krimphoogte wordt gespecificeerd door de fabrikant van de terminals en het gereedschap en zou verschillende maten terminaltypes moeten bieden voor verschillende draaddiktes. Deze gereedschappen met verschillende contactgroottes variëren ook, hoewel de meest gebruikelijke methode de "modulaire" benadering is voor het krimpen van "crimpers", vooral voor automatische of halfautomatische machines; verschillende maten van daadwerkelijke "matrijzen" hebben unieke maten en vormen vanwege compatibiliteit met contactontwerpen en draadgroottes.

Andere soorten crimps hebben andere noodzakelijke afmetingen om te bepalen of de crimpmachine en het gereedschap correct zijn ingesteld. De insteekdiepte van de draad in IDC-connectoren wordt bijvoorbeeld gemeten met behulp van een meetklok om de krimping van IDC-connectoren (Insulation Displacement Crimp) te meten. Voor alle soorten krimpingen is het essentieel om te meten of de krimping binnen de specificaties valt om goed koudlassen en luchtdicht krimpen te garanderen.

Een vaak over het hoofd gezien kenmerk van de meeste krimptangen is het krimpen van isolatieondersteuning, waarbij het gekrompen gedeelte van de aansluiting niet in contact mag komen met de draad. De isolatiekrimp daar zorgt voor trekontlasting en trillingsbestendigheid bij het krimpen van de draad. Zonder spanningsverlichting of spanningsverlichting zal slecht krimpen het krimpen van de draad rechtstreeks beïnvloeden als gevolg van trillingen of herhaaldelijk buigen van de draad, wat uiteindelijk tot breuk leidt. Om redenen van snelheid, kosten en herhaalbaarheid is krimpen tot nu toe het meest gebruikte type draad-naar-connectorverbinding in elektronische producten. Door goed te krimpen ontstaat er een las tussen de draad en het contact, wat resulteert in een uiterst betrouwbare, duurzame verbinding die ook in zware omstandigheden standhoudt.